Rocznica i po nitce do kłębka...

Dzisiaj króciutko, ale muszę choć kilka słów napisać, bowiem kilka dni temu Dzieci dwujęzyczne obchodziły pierwszą rocznicę legalnej działalności blogowej :) Prawie przegapiłam, a to taki ważny rok! Bo kłębek był duży...

"Dzieci dwujęzyczne" to przede wszystkim moje dzieci!
Dwujęzyczne dynamiczne ;)
Dzieci, którym język polski nie przychodził z łatwością, naturalnie...tak jak był pownien, jakby się oczekiwało w takich przypadkach. Trzeba było zacisnąć wargi, zakasać rękawy i wziać sie do roboty - publicznie. Do roboty nad językiem polskim, ale także nad sobą samą - trzeba było mi zmienić kilka poglądów, nastawień - na lepsze, radośniejsze, odpuścić kilka rzeczy, przyjąć inne, zaakceptować emigrację, no przynajmniej podjąć decyzję o chęci jej akceptacji...
Dzisiaj Gabryś mówi przez sen, nadsłuchuję...po polsku! Było więc warto!
Dzięki za motywację!

Dzieci dwujęzyczne to dzieci, które żyją z dala od Polski, a które są w części Polakami. Potrzebowałam Waszego towarzystwa, żeby im polskość i mój język przekazać. Rodzic dziecka dwujęzycznego nigdy nie może działać w pojedynkę. To niehumanitarne! Musimy być razem, choćby wirtualnie, choćby emocjonalnie, jeśli nie fizycznie... Dzięki za Waszą obecność!

Dzieci dwujęzyczne to potrzeba uporządkowania emocji i wiedzy, zapisania przeżyć, odkrycia ich sensu.
Dzięki za Wasze wsparcie!

Dzieci dwujęzyczne to także pomysł upowszechnienia wielu dyskusji na temat dwujęzyczności, pomysłów na wspieranie dwujęzycznych dzieciaków, losu ich rodziców, przeprowadzanych z Elą Ławyczys przez skypa przy obieraniu kartofli czy innych pasjonujących czynnościach domowych, zapewne dobrze Wam znanych :)
Dzięki za Wasze komentarze, za wszystkie dowody na to, iż te upublicznione wywody w jakiś sposób Wam służą.

Rok rozwinął się nitką. A ja po roku próbuję dotrzeć po nitce do kłębka. Kłębek był duży, ale powoli staje się coraz mniejszy i mniejszy...mam nadzieję będziemy go dalej rozsupływać. Wspólnie! Nici tworzą więzi :)
Miłego dnia!