O Lat! O Lat!

 

Kiedy dwa lata temu świat budził się o poranku, przy ariach okolicznych kogutów pewien mały człowieczek zdecydował, że chwila już nadeszła.
W sposób niezbyt delikatny poinformował o tym swoją mamę, od tej chwili zwanej w tej historii także rodzicielką. Ona z kolei w sposób również delikatny powiadomiła o zajściu swojego męża i po odbyciu szeregu różnych dziwnych ćwiczeń, co to sąsiedzi gdyby je widzieli, bardzo by się zdziwili, zdecydowano, że czas już do szpitala.
Około południa nowy obywatel ujrzał światło dzienne i ukołysany zachwytami mamy od razu zasnął. Mama spać nie mogła, gdyż przypadkiem w szpitalu znaleźli się jacyś dawni znajomi, a po ich wizycie po prostu nie mogła usnąć ze szczęścia...
I tak myślała o tej małej istocie, ktorej pierwszy dzien zaprosi wiele innych. Która zmierzy się z darem dwóch kultur i dwóch języków, kiedyś zapyta Kim jestem? i sama znajdzie odpowiedz. Marzyła, by ta rodząca się osoba była silna i odważna, i wolna, a przede wszystkim czuła się kochana i szczęśliwa. Leopold.

Leopold biega dziś zachwycony. Z balonami. Śpiewa samemu sobie O lat! O lat! Patrzę na to życie, które musuje w naszym domu i znów jestem szczęśliwa. Podobnie jak dwa lata temu.