Dzieci... (niekiedy dwujęzyczne)

"Chcielibyśmy, aby nasze dzieci  nie płakały z byle powodu.
Aby nie złościły się, ponieważ czegoś im odmawiamy, albo mamy czelność zaproponować im zmianę pieluszki pękającej w szwach.

Chcielibyśmy, aby bardziej słuchały, aby ubierały się, kiedy się je o to prosi, aby siadły do stołu dokładnie wtedy kiedy inni domownicy, aby chętnie chodziły spać, aby sprzątały swój pokój, kurtki wieszały na wieszakach, a buty układały jeden obok drugiego, porządnie, w szafce.

Chcielibyśmy, aby były spokojne, grzeczne, aby wrzeszcząc nie biegały wszędzie, by cały obiad przesiedziały posłusznie przy stole, jadły szybko, sprawnie, widelcem, wszystko co mają na talerzu, piły bez rozlewania czy robienia dziwnych eksperymetów na temat pojemności naczyń ...

Chcielibyśmy, aby nasze dzieci nie były dziećmi!"

Isabelle Filiozat " Au coeur des émotions des enfants" tłum. własne

No chcielibyśmy...Ja dziś rano szczególnie chciałam, kiedy o szóstej obudził mnie Gabryś twierdzący, że się nudzi. Po nim zaraz Leopold pragnący wspomóc brata w nienudzeniu się. O ósmej rano, kiedy inni śpią jeszcze spokojnie w ten dzień wolny od szkoły, my mieliśmy już za sobą dwa bolesne upadki z łóżka jako wynik niedozwolonych akrobacji, trzy różne zachcianki na śniadanie, przy stole głównie francuski, corridę w celu zmienienia pieluchy, kilka kłótni braterskich o kredki, porysowaną na fioletowo kanapę jak skutek uboczny kłótni...to wszystko pod czujnym i kochającym okiem niewyspanej i zdesperowanej mamy bez męża - chwilowo na wyjeździe.
O ósmej dziesięć miałam do wyboru: dokonanie przestępstwa lub głęboki oddech i sięgnięcie po lekturę, która zawsze mi pomaga.

"Tylko, że to są właśnie dzieci! To własnie ich rola: wywalić wszystkie zabawki, chodzić boso po zimnej podłodze, obudzić się o świcie, drzeć się aż do utraty tchu, chować w szafach, i biegać po swieżo umytej podłodze w zabłoconych kaloszach.

Szczerze mówiąc, nie czulibyśmy się trochę niezręcznie, gdyby zachowywały się cały czas jak dorośli w miniaturze, uporządkowane, uprzejme? Po kilku minutach podziwu z nutką zazdrości, szybko bylibysmy przestraszeni ich brakiem naturalności..."

Tamże

Siedzę, czytam, uspakajam się i szczerze mówiąc - się zgadzam. Trzeba mieć takie książki, pod reką, jako koło ratunkowe. To się wie, to się czuje gdzieś tam głęboko, ale to trzeba usłyszeć przychodzące gdzieś z zewnątrz...W książce Isabelle Filliozat, to tylko wstęp do wielu cennych refleksji na temat emocji dziecka i naszych emocji.

Emocje dzieci często nas przerastają, przekraczają, odbijają się echem w naszych emocjach, w naszych historiach, wywołują lęk o to co powiedzą inni, jak nas będą odbierać, jak ocenią nasze rodzicielskie kompetencje, czy zaakceptują moje dziecko...Z tym lękiem rodzic czasem działa nieracjonalnie, nie tak jakby chciał, marzył o sobie jako rodzicu, a później żałuje i wtedy do mieszanki tych wszystkich emocji dołącza się także poczucie winy i smutek i złość na siebie, na dziecko...
Jeżeli tylko można, nie powinno się zostać na tym etapie, coś zrobić ze swoimi emocjami, aby dziecko mogło poczuć się bezpiecznie i z naszą pomocą uporządkować swoje. Dobrze spisanem wartościowe doświadczenia innych rodziców i specjalistów mogą nam w tym pomóc - żeby się zatrzymać, by przerwać błędne koło, spojrzeć z jako takiego dystansu, zobaczyć, że inni "też tak mają", że można coś z tym zrobić, że można się uwolnić, zastanowić, co jest najważniejsze nie dla innych, ale dla mnie i dla mojego dziecka.

Uff, powoli wulkan we mnie się wycisza. Patrzę na moich synków, zaczynam się cieszyć, że są dziećmi. Normalnymi. Z emocjami, pragnieniami, pomysłami, które wyrażają.

Bo dzieci dwujęzyczne, to przede wszystkim dzieci :-)



PS.  Mimo iż od Dnia Dziecka minęło już kilka dni, to było tak post-świętnie z życzeniami dla rodziców i oczywiście wszystkich dzieci :-)